„Jak wytresować smoka (2025)” dorównuje animacji?! Warto iść do kina! (recenzja)

„Jak wytresować smoka” w wersji live action to emocjonalny powrót do jednej z najbardziej ukochanych animacji ostatnich lat. Choć historia jest dobrze znana, film potrafi zaskoczyć dojrzałością, klimatem i świetnie oddaną relacją między Czkawką a Szczerbatkiem.

Po latach wracam do świata smoków i Wikingów. Widziałem wszystkie części animacji, łącznie z serialem – więc moje oczekiwania? Spore. Choć nie nastawiałem się na rewolucję, liczyłem, że film po prostu „dowiezie”. I dowiózł. Może nawet bardziej, niż myślałem.

• Indiana Jones i Artefakt Przeznaczenia: film, który warto obejrzeć! (Recenzja)
• Jaki będzie nowy James Bond?

Live action „Jak wytresować smoka” to cios w serce… i nostalgia, która działa

Film zabiera nas ponownie na wyspę Berg – miejsce, gdzie Wikingowie toczą codzienną walkę o przetrwanie, a smoki są ich największym zagrożeniem. Poznajemy Czkawkę, który chce spełnić oczekiwania ojca i zostać wojownikiem. Bierze udział w szkoleniu razem z Astrid, Sączysmarkiem, Mieczykiem, Szpadką i Śledzikiem. Ale wszystko się zmienia, kiedy spotyka „jego”. Smoka. To spotkanie ustawia całą historię na nowo.

Źródło: Filmweb.pl

Nie pamiętam aż tak dobrze animacji klatka po klatce, ale wersja live action praktycznie przenosi fabułę 1:1, tylko z większym ładunkiem emocjonalnym. Na sali było dużo śmiechu, ale jeszcze więcej momentów, które zostają w głowie. Zwłaszcza jeśli – jak ja – masz już swoje lata i patrzysz na relację ojca z synem trochę inaczej.

Wyspa Berg jest piękna, surowa i klimatyczna. Czuć ten ciężar życia wikingów, ich broń, tarcze, łodzie – to wszystko wygląda, jakby ktoś faktycznie zbudował całą osadę tylko po to, żeby pokazać 10 minut filmu. I dobrze. Szczegóły robią robotę. A smoki? Różnorodne, groźne, ale też z duszą.

Film mnie totalnie wciągnął. Nawet wiedząc, co się wydarzy, siedziałem i chłonąłem. Oczywiście nie obyło się bez drobnego zgrzytu – (spoiler!!!) jakim cudem Wikingowie budują katapulty na czarnej, kamiennej wyspie bez ani jednego drzewa? Zarówno tempo, jak i prowadzenie postaci – działa.

Duet Szczerbatek i Czkawka, oraz inni bohaterowie

Ich relacja jest zbudowana przede wszystkim spokojnie i dojrzale. Czkawka to dalej ten sam niezdarny chłopak, ale w wersji live action jego rozwój – zarówno psychiczny, jak i moralny – jest bardziej odczuwalny. A Szczerbatek? Świetnie zanimowany, pełen emocji (pokazuje zazdrość o Czkawkę czy złość, kiedy Astrid dowiaduje się o nim) a przy tym nadal… przerażający, jak na najrzadszego smoka przystało.

Gra aktorska bardzo mnie satysfakcjonowała, a zwłaszcza Czkawki, Astrid (świetna postać drugoplanowa), rewelacyjnie pokazano też Sączysmarka. Niestety, ale moim zdaniem zabrakło na ekranie Mieczyka i Szpadki, zapamiętałem ich jako rodzeństwo, które lubi żartować i często jest bardzo nieogarnięte, tutaj jednak widziałem brak chemii i dialogi jakby z innego filmu.

Źródło: Filmweb.pl

Po latach znów przeżyłem tę historię na nowo, ale tym razem inaczej, ponieważ z perspektywy dorosłego widza. Lepiej zrozumiałem motyw ojca, który chce „ulepić” syna po swojemu, oraz syna, który w końcu mówi: „Nie, to nie jestem ja”. A do tego Czkawka i Szczerbatek – dwóch outsiderów, którzy się odnaleźli.

Szczególnie zapamiętałem:

• Moment poznania Czkawki i Szczerbatka – ich budowanie przyjaźni
• scenę, w której Stoick odwraca się od syna
• ratunek i poświęcenie Stoicka

Jest wiele mocnych momentów jak na bajkę. Napięcie budowane jest stopniowo, a sam miałem non stop komu kibicować.

Źródło: Filmweb.pl

Dla kogo jest ten film? Ocena końcowa

Film został stworzony z myślą o dzieciach, o fanach animacji i rodzicach, którzy mogą pokazać coś wartościowego swoim pociechom. Moim jednak zdaniem polecam go przede wszystkim każdemu , kto chce jeszcze raz przeżyć coś, co kiedyś kochał. I nie zawieść się.

Ocena końcowa: 9/10

Jasne, są drobne wpadki. Możliwe, że nostalgia gra tu dużą rolę. Moim zdaniem jednak film jest dowodem, że można stworzyć świetne live action na podstawie czegoś, co już raz zadziałało.

Źródło: opracowanie własne